UDEN - De Schotse zanger/gitarist John Martyn weet zich al enkele decennia zonder noemenswaardige hitsuccessen verzekerd van een vast publiek. Een trouwe schare volgelingen weet de hypnotiserende werking van zijn aparte muziek te waarderen. Met Van Morrison wordt hij de belangrijkste vertegenwoordiger van de Keltische soul genoemd. Net als Morrison hoeven we echter van Martyn geen noemenswaardige vernieuwingen of artistieke knallers te verwachten. Bij het concert dat Martyn zondag in de Nieuwe Pul te Uden gaf, werd zelfs geen enkel nieuw nummer gespeeld.
Bevindt de eigenzinnige Martyn zich in een artistieke impasse? Het lijkt er wel op. Zijn laatste levensteken op het cd-front bestond uit een album met bewerkingen van oude successen. Tevens verscheen er afgelopen jaar een live-album met voornamelijk BBC-opnames uit 1986. Niet te versmaden allemaal, maar de fan wordt wel erg op de proef gesteld.
Gelukkig is het live nog allemaal dik in orde. Hij soleert misschien minder uitbundig dan vroeger, is wat nonchalanter op de bühne. Een door een bezoeker aangereikte joint werd tot minimaal drie keer toe in dank aanvaard. Een kind uit het hippietijdperk, dat is Martyn nog altijd.
In die tijd, eind jaren zestig, begon de folkzanger ongeremd te experimenteren met allerlei muziekstijlen. Keltische folk, jazz, Indiase muziek, blues, soul, rock en reggae. Dat resulteerde in muziek van ongekende schoonheid. Tegenwoordig lijkt hij zich te beperken tot bewerkingen van oude successen. Het zou jammer zijn als hij dat tot in een lengte van dagen blijft doen. Ook al heeft hij zoals tijdens deze toernee een geweldige band achter zich, met een klasse-saxofonist en uiterst jazzy spelende bassist en drummer.
sitenotes:
This review was published in the Limburgs Dagblad newspaper of Wednesday, 28th April 1993.