John Martyn vernieuwt eens in de zoveel jaar zijn muzikale aanpak. Ooit begonnen als een knaapje met een gitaar dat folksongs ten gehore bracht, besloot hij een paar jaar geleden de assistentie van Phil Collins te verwerven. Vanaf de elpee Glorious Fool leidde dat tot een Martyniaanse jazzrock met veel ritmische power en een aangenaam dominerende fretloze bas van Alan Thomson. In de latere elpees heeft Martyn zijn concept nauwelijks gewijzigd of het zou moeten zijn dat het allemaal wat gladder klinkt door de toevoeging van veel keyboardpartijen. Sapphire is wat dit betreft niets nieuws. Eén lichtpuntje: live klinkt Martyn veel kaler en energieker.
AUGUST HANS DEN BOEF
sitenotes:
This small review was printed in De Volkskrant of Friday 08 February 1985.